İlk epizodu depresyon olan “bipolar bozukluk” tanılı hastaların, antidepresan sağaltım altında manik\hipomanik kayma geliştiren ve geliştirmeyen major depresyon tanılı hastalarla, klinik özellikler ve ailede psikiyatrik hastalık yüklülüğü açısından K

Amaç: Bu çalışmada, bipolar bozukluk tanısıyla izlenen ve ilk epizodu depresyon olan hastaların, antidepresan sağaltım almaktayken manik\hipomanik kayma geliştiren ve geliştirmeyen major depresyon tanılı hastalarla klinik özellikler ve ailede psikiyatrik hastalık yüklülüğü açısından karşılaştırılması amaçlandı.

Yöntem: Çalışmaya Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri AD yataklı hasta birinde yatarak tedavi gören, bipolar bozukluklar biriminde ya da genel poliklinkte izlenmekte olup, öyküsünden ilk epizodun depresyon olduğu saptanmış olan bipolar bozukluk I ya da II tanılı 76 hasta alındı. Tanı ve öykü , DSM-IV ölçütleri temel alınarak yapılandırılmış psikiyatrik görüşmeler (SCID-I) ile yeniden değerlendirildi. Hastanın kendisi ve aile bireyleriyle gerçekleşen yarı yapılandırılmış görüşmeler yapıldı, tüm tıbbi kayıtlar geriye dönük olarak incelendi. Veriler, daha önce aynı yöntemlerle değerlendirilmiş, unipolar depresyon tanısıyla izlenmekte iken antidepresan ilaç / EKT ile manik/hipomanik kayma geliştirme öyküsü olan 61 ve major depresif bozukluk (Unipolar depresyon) tanılı 80 hastanın verileri ile karşılaştırıldı.

Bulgular: Bipolar bozukluk grubunda, hastalığın başlangıç yaşı ortalaması (27.2±9.4), unipolar depresyon grubundan (35.4±13.29) anlamlı olarak daha düşük, manik kayma grubundan (31.9±12.38) ise farklı değildi. Bipolar bozukluk tip 1 (25.2±8.68), tip 2’den daha erken yaşta başlamaktaydı (38.7±9.1). Manik kayma grubunda bipolar ve unipolar gruba göre daha sık depresif epizod gözlendi. En yüksek hastaneye yatış oranı bipolar grupta (% 68.4) idi, onu manik kayma (% 36.1) ve unipolar depresyon (% 13.8) tanılı hastalar izliyordu.

Melankolik özellik, manik kayma grubunda en yüksek (% 62.3), bipolar grupta ikinci sıklıkta (% 57.9) unipolar depresyon grubunda ise daha düşük oranda (% 27.5) bulundu. Psikotik özellik en yüksek bipolar grupta (% 46.1), daha sonra manik kayma grubunda (% 11.5), en düşük unipolar depresyon grubunda (% 1.3) saptandı. Atipik özellik, sırasıyla manik kayma (% 13.1), bipolar (% 10.5) ve unipolar depresyon grubunda (% 1.3) gözlendi. İntihar girişimi bipolar grupta en yüksek (% 39.5) idi, manik kayma grubu (% 23) ve unipolar depresyon (% 15) onu izliyordu. Bipolar bozukluk grubunun % 28.9’unda, manik kayma grubunun % 24.6’sında, unipolar depresyon grubunun ise % 8.8’inde ikinci derece akrabalarda psikiyatrik hastalık öyküsü vardı.

Sonuç: İlk epizodu depresyon olan bipolar bozukluk tanılı hasta grubunun klinik özellikleri ve hastalığın gidişi, antidepresana bağlı manik kayma geliştiren hasta grubununkine benzer, unipolar depresyondan ise farklılık göstermekteydi. Antidepresana bağlı manik kayma gösteren hastalar, unipolar ve bipolar bozukluk arasında bir geçişi yansıtıyor olabilir. Bu bulgular, gelecekteki sınıflandırmalarda, antidepresanlarla tetiklenen mani/hipomani’lerin “bipolar bozukluklar” başlığı altında yer alması gerektiği görüşünü desteklemektedir.

Alternate abstract:

Aim: In this study our aim was to compare the patients diagnosed as bipolar affective disorder whose first episode was depressive episode, with the patients diagnosed as unipolar depressive disorder who developed manic / hypomanic shift under antidepressant treatment and also with unipolar depressive patients who did not develope manic / hypomanic shift under antidepressant treatment, in teams of clinical properties and family history of psychiatic illness.

Method: 76 patients diagnosed as bipolar disorder, first episode depressive; 61 patients who developed manic shift due to antidepressant drug treatment or ECT and 80 patients diagnosed major depressive disorder (Unipolar depression) were evaluated. All the patients were diagnosed using SCID-I according to the criteria of DSM-IV. Medical records, histories of patients gathered from themselves an their relatives were evaluated retrospectively.

Results: The age of onset in bipolar disorder group (27.2±9.4) was significantly lower than the unipolar depression group (35.4±13.29) but compared to the manic shift group (31.9±12.8) no significant difference was found. Bipolar type1 disorder (25.2±8.68) was found to have an earlier age of onset than bipolar type 2 disorder (38.7±9.1). Compared to the bipolar and unipolar group, the manic shift group had more depressive episodes. The frequency of hospitalisation was bipolar (68.4%), manic shift group (36.1%) and unipolar group (13.8%), respectively. The frequency of melancholic features was highest in the manic shift group (62.3%), second in the bipolar group (57.9%) and third in the unipolar group (27.5%). Psychotic features were exhibited most by the bipolar group (46.1%), secondly by the manic shift group (11.5%) and thirdly by the unipolar group (1.3%). Atypical features were exhibited by the manic shift group (13.1%), bipolar group (10.5%) and the unipolar group (1.3%), respectively. Prevalence of attempted suicide was highest in the bipolar group (39.5%); manic shift group (23%) and the unipolar group (15%) followed respectively. 28.9% of the bipolar group, 24.6% of the manic shift group and 8.8% of the unipolar group had a history of psychiatric illness in the second degree relatives.

Conclusions: Patients diagnosed with bipolar disorder, first episode depressive had similar clinical and prognostic outcome features compared to the depressive episode of the manic shift group. Compared to the unipolar group, patients diagnosed bipolar disorder, first episode depressive had different clinical features and prognostic outcomes. Manic shift due to antidepressant treatment may reflect a transition between unipolar and bipolar disorder. These findings support the Notion that in the future, manic\ hypomanic episodes triggered by antidepressant treatment should be classified under bipolar disorders.